De Stevenshage asielbus

Op verzoek geef ik u een kijkje in mijn dagelijkse bestaan. U denkt vast een aaneenschakeling van louter blinkende achteruitkijkspiegels en glanzende gepoetste spatborden maar eerlijk gezegd: het is zwáár om asielbus te zijn.

Bestemming Stevenshage

Ik kwam ter wereld als een smetteloos witte transit bus. Droomde van een toekomst waarin ik stoere mannen trouw naar zware bouwklussen heen en weer bracht, tot mijn nok gevuld met ingewikkelde powertools en koelboxen barstensvol boterhammen en Fristi.

De realiteit is anders. Mijn bestemming bleek Stevenshage. Al voordat ik verhuisde, werd mijn stralende witte lak zonder pardon volgeplakt met afbeeldingen van honden en kattenneuzen (jammer) en het Stevenshage logo (best wel mooi). En binnen twee weken na indiensttreding al werd mijn dashboard onteerd omdat ik ten onrechte zou waarschuwen bij te hard rijden (op de Leidseweg mág je misschien 50, maar ik vind 30 nou eenmaal veel verstandiger).

Goede verzorging

Eerlijk is eerlijk, ik word goed verzorgd. Heb niet te klagen over mijn parkeerplaats op de beste plek van het asielterrein, waar ik onmiddellijk en opvallend zichtbaar ben voor iedereen die ook maar één voet binnen het hek zet. Regelmatig netjes gewassen en gepoetst door Marlies, stofzuigertje door mijn cabine en al het onderhoud dat ik me maar kan wensen (wat niet veel is, ik ben tenslotte jong en gezond). Maar Marlies, voluit K3 door mijn speakers, echt?

Bijzondere ritjes

Als asielbus kom je door heel Nederland, van Leiden tot Barneveld tot Eindhoven tot Erica. Al mijn tripjes hebben helaas wel iets met dieren te maken. Zo moest ik in Barneveld oppassen dat ik niet bespuugd werd door een lama en werd ik de hele weg naar Erica blootgesteld aan een krijsende papegaai. Gelukkig waren Annika en Syl hem toen ook zat en hebben we die daar gewoon achtergelaten (klik hier voor het verhaal van papegaai Jua).

Meestal blijf ik echter in de buurt van Leiden. De weg naar de Keerhoeve kan ik inmiddels wel met mijn ogen dicht rijden. Wat ik natuurlijk niet doe… de kans dat ik dan bij de Groote Vink met mijn banden in ganzenkak slip, is echt veel te groot. Tijdens de afsluiting van de Haagsche Schouwbrug zag ik mijn kans om die ganzenshit tijdelijk te ontlopen en had ik een ontheffing gevraagd om als het te druk was op de Leidseweg, de bus tunnel onder het spoor te mogen gebruiken. Wat denk je, meteen heel Nederland in lockdown. Niet één keer hoefde ik om een file heen… en ik had nog wel zo hard geoefend op mijn autobus-imitatie…

Dieren vervoeren

Ritjes naar Tijssen in Hazerswoude voor extra hooi en stro (die konijnen van vorige week kanen wat weg met z’n negenentwintigen), naar Intratuin, TuinExtra, Tuincentrum de Mooij voor donaties van diervoeding en dierenspullen, ik draai er mijn stuur niet voor om. Mag ik eindelijk mijn schokbrekers eens een beetje flexen. Al zeg ik het zelf, dat doet zo’n scharminkelig sportautootje me echt niet na , honderden kilo’s hondenbrokken en kattenspeeltjes!

En dan zijn daar tenslotte de dierenritten. Die komen het meeste voor en die zijn het ergste. Niemand had me verteld dat dieren zoveel van me zouden vergen. Als grammofoonplaten galmblaffende, aan mijn interieur kauwende en lak verruïnerende honden, katten die alles onder sproeien, kotsen of diarreren, konijnen die spontaan miljoenen haren en keutels achterlaten en soms zelfs aangereden dieren met bijbehorende heftige bloedsporen. Waarna ik vervolgens sop gevolgd door een emmer chloorwater door me heen krijg gegooid onder het motto “na gebruik schoonmaken en ontsmetten”. Soms vind ik mijn leven echt zwáár. Maar ja, wie “a” zegt, moet ook “sielbus” zeggen. Ik weet dat ik me nuttig maak en die gedachte houdt me op de wielen. Maar is dan af en toe een klopje op mijn motorkap nou echt teveel gevraagd?

Laatste blog & nieuws